Goddelike Komedie

Die Goddelike Komedie (Italiaans: Divina Commedia) is 'n Italiaanse epiese gedig deur Dante Alighieri wat omstreeks 1308 begin en omstreeks 1321, kort voor sy dood, voltooi is.^[1] Dit word algemeen beskou as die voortreflikste werk in die Italiaanse letterkunde^[2] en een van die grootste werke in die wêreldletterkunde.^[3]

Die gedig se uitbeelding van die hiernamaals is verteenwoordigend van die Middeleeuse siening soos dit in die 14de eeu in die Westerse Kerk bestaan het. Dit het die Toskaanse dialek help vestig as die gestandaardiseerde Italiaanse taal.^[4] Dit word verdeel in drie dele: Inferno, Purgatorio en Paradiso.

Die Italiaanse woord commedia beteken hier 'n verhaal met 'n gelukkige einde, en moenie verstaan word as iets wat die lagspiere prikkel nie.

Die verhaal se letterlike onderwerp is die toestand van die siel ná die dood en dit verteenwoordig 'n uitbeelding van geregtigheid wat uitgedeel word as paslike straf of beloning.^[5] Dit beskryf Dante se reise deur die hel, vaevuur en hemel.^[6] Allegories verteenwoordig die gedig die siel se reis na God.^[7] Dit begin met die erkenning en verwerping van sonde (Inferno), gevolg deur die boetvaardige Christelike lewe (Purgatorio) en eindelik die siel se opvaart na God (Paradiso). Dante gebruik die Middeleeuse Katolieke teologie en filosofie,^[8] veral die filosofie uit Summa Theologica van Thomas van Aquino.^[9] Gevolglik is die Komedie al genoem "die Summa in digvorm".^[10]

In die gedig word die pelgrim Dante vergesel van drie gidse:^[11][5] Vergilius (wat die menslike rede verteenwoordig en sy gids is deur die hele Inferno en die grootste deel van Purgatorio);^[12] Beatrice (wat die goddelike openbaring,^[12] teologie, geloof en genade verteenwoordig en sy gids is aan die einde van Purgatorio en vir die grootste deel van Paradiso);^[13] en sint Bernardus (wat peinsende mistisisme en toewyding aan die Maagd Maria verteenwoordig en sy gids is in die laaste kanto's, of onderdele, van Paradiso).^[14]

Die werk is aanvanklik slegs Comedìa genoem, wat die Toskaans vir "Komedie" is. Dit was ook die geval met die eerste uitgawe in 1472, maar later is dit verander na die moderne Italiaanse Commedia. Die adjektief Divina is deur Giovanni Boccaccio bygevoeg^[15] vanweë die spesifieke onderwerp van die gedig.^[16] Die eerste uitgawe wat die gedig Divina Comedia genoem het, was dié van die Renaissance-humanis van Venesië Lodovico Dolce^[17] wat in 1555 gepubliseer is.

Erich Auerbach het gesê Dante was die eerste skrywer wat die mens uitgebeeld het as die produkte van 'n spesifieke tyd, plek en omstandighede, in teenstelling met mitiese argetipes of 'n versameling van deugde en ondeugde. Volgens hom dui dit daarop dat die Goddelike Komedie realisme en selfuitbeelding in moderne fiksie ingehuldig het.^[18]

1. ↑ "Dante – The Divine Comedy". Encyclopaedia Britannica. 
2. ↑ Byvoorbeeld Encyclopedia Americana, 2006, Vol. 30. p. 605: "the greatest single work of Italian literature;" John Julius Norwich, The Italians: History, Art, and the Genius of a People, Abrams, 1983, p. 27: "his tremendous poem, still after six and a half centuries the supreme work of Italian literature, remains – after the legacy of ancient Rome – the grandest single element in the Italian heritage;" and Robert Reinhold Ergang, The Renaissance, Van Nostrand, 1967, p. 103: "Many literary historians regard the Divine Comedy as the greatest work of Italian literature. In world literature it is ranked as an epic poem of the highest order."
3. ↑ Bloom, Harold (1994). The Western Canon. ISBN 9780151957477.
4. ↑ See Lepschy, Laura; Lepschy, Giulio (1977). The Italian Language Today. or any other history of Italian language.
5. ↑ ^{5,0 5,1} Lansing, Richard. The Dante Encyclopedia. p. 181.
6. ↑ Peter E. Bondanella, The Inferno, Introduction, p. xliii, Barnes & Noble Classics, 2003, ISBN 1-59308-051-4: "the key fiction of the Divine Comedy is that the poem is true."
7. ↑ Dorothy L. Sayers, Hell, notes on page 19.
8. ↑ Lansing, Richard. The Dante Encyclopedia. pp. 56, 214, 273, 298, 481.
9. ↑ Charles Allen Dinsmore, The Teachings of Dante (Ayer, 1970), p. 38, ISBN 0-8369-5521-8.
10. ↑ The Fordham Monthly Fordham University, Vol. XL, Dec. 1921, p. 76
11. ↑ Approaches to teaching Dante's Divine comedy. Slade, Carole., Cecchetti, Giovanni, 1922–1998. New York, N.Y.: Modern Language Association of America. 1982. ISBN 978-0873524780. OCLC 7671339.{{cite book}}: AS1-onderhoud: ander (link)
12. ↑ ^{12,0 12,1} Lansing, Richard. The Dante Encyvlopedia. p. 743.
13. ↑ Lansing, Richard. The Dante Encyclopedia. p. 93.
14. ↑ Lansing, Richard. The Dante Encyclopedia. p. 99.
15. ↑ "Divina Commedia". Enciclopedia Italiana (in Italiaans). Enciclopedia Italiana. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Februarie 2021. Besoek op 19 Februarie 2021.
16. ↑ Hutton, Edward (1910).Giovanni Boccaccio, a Biographical Study Geargiveer 4 Februarie 2021 op Wayback Machine. p. 273.
17. ↑ Ronnie H. Terpening, Lodovico Dolce, Renaissance Man of Letters (Toronto, Buffalo, London: University of Toronto Press, 1997), p. 166.
18. ↑ Michael Dirda, Introduction to Auerbach's Dante: Poet of the Secular World Geargiveer 29 November 2022 op Wayback Machine (New York: New York Review Books, 2007), pp. viii–ix. ISBN 978-1-59017-219-3